ชนไก่ การชนไก่เป็นกีฬาพื้นเมืองอีกประเภทหนึ่ง ที่มีการสืบทอดตำราลักษณะ ศาสตร์แห่งการเลี้ยง การคัดพันธุ์ และการฝึกฝนเชิงชนเช่นเดียวกับแม่ไม้มวยไทยบนสังเวียนการต่อสู้
     ลักษณะของไก่ชน นักเลงชนไก่จะดูลักษณะตามสายพันธ์ โดยทั่วไปจะแบ่งไก่เป็นพันธุ์ไก่แกง กับพันธุ์ไก่ชนโดยดูลักษณะจากสีขน เกล็ด และ ส่วนประกอบอื่นๆ เช่น เหนียง หงอน หน้าอก เดือย ถ้ามีลักษณะดีตรงตามตำราก็จัดเป็นพันธุ์ไก่ชน การพิจารณาลักษณะไก่ชนเป็นศาสตร์ที่ต้องศึกษากันอย่างลึกซึ้ง และส่วนใหญ่จะประมวลขึ้นจากประสบการณ์ของการดูไก่ชนมานาน ผู้คนในเมืองตรังไม่น้อยนิยมเลี้ยงไก่ชนไว้ขยายสายพันธุ์อย่างแพร่หลาย
     สายพันธุ์ไก่ชนที่ผู้คนนิยมเลี้ยงจะต้องลักษณะนิยมตามลักษณะไก่ชนของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช เป็นไก่ชนที่ฉลาดปราดเปรียว อดทน เป็นไก่ชนเชิงแปดกระบวนท่า คือ ขี่ กอด ทับ มัด สาด เข้าบ่า หน้าคอ และม้าล่อ ครบเครื่องเรื่องเชิงชน มีชั้นเชิงในการชน มีลำหักลำโค่นเหนือคู่ต่อสู้ จัดเป็นไก่สายพันธุ์ประวัติศาสตร์ที่ต้องลักษณะคือ ไก่เหลืองหางขาว และไก่ประดู่หางดำ ซึ่งลักษณะเด่นของไก่เหลืองหางขาวนั้น ตัวผู้จะมีรูปร่างสูงตระหง่านหน้าแหลมคางรัด หงอนเล็กเป็นหงอนหินกลมกลึง หน้าหงอนกอดกระหม่อม ตาสีเหลืองอ่อนประกายแจ่มใส ปากมีร่องน้ำ สีปาก แข้ง เกล็ด เล็บ เดือยสีขาวอมเหลืองเหมือนสีงาช้างรับกับตาผิวหน้าเรียบแดงสดใส ขนพื้นตัวสีดำสนิท ขนปิดหู ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลัง และระย้าเป็นสีเหลืองสดใสเป็นเงางามสีเดียวกัน หางพัดยาวดำ หางกระรายตกยาว แข้งสีขาว ปีกในดำ ปีกนอกแซมขาว ที่สำคัญมีหย่อมกระ 5 หย่อมที่หัว หัวปีก และข้อขา คนโบราณเรียกว่า ไก่พระเจ้าห้าพระองค์  นอกจากนี้ยังมียังมีชนิดของไก่ที่มีลักษณะเด่นพิเศษที่คู่ต่อสู้ไม่กล้าชนด้วย จัดอยู่ในชนิดที่ต้องตามตำราลักษณะไก่ชน คือ นอนกิน บินขัน ขี้ติดกันด่างตายาย เป็นต้น
     สนามประลองการชนไก่ คือบ่อนชนไก่ จะมีการเปรียบไก่ก่อนการชนเพื่อดูความได้เปรียบเสียเปรียบแก่กัน มีกติกาตกลงกันก่อน มีการกำหนดการชนเป็น อัน ซึ่งใช้กะลามะพร้าวหรือขันเจาะรูวางลอยในโถน้ำให้น้ำรั่วเข้าเต็มกะลาจนจม แทนนาฬิกาจับเวลา ถือว่าเป็น อันหนึ่งหากไก่ไม่แพ้ชนะก็ต้องเอามาให้น้ำแล้วชนกันใหม่